Κατάδυση στα σπλάχνα της Κασσάνδρας..!

Δυο χρόνια πριν, περίπου την ίδια εποχη, καταδύθηκα για 1^η φορά σε ναυάγιο. Καθώς διάβαζα σήμερα το κείμενο που είχα γράψει μετά από εκείνη τη βουτιά, βίωσα εκείνες τις στιγμές σαν να βρέθηκα σε κατάσταση διαλογισμού - αλλά αυτή τη φορά μπροστά από τον υπολογιστή μου και όχι στη θέση του λοτού!

Ο μήνας Απρίλιος, το νερό ήταν πολύ κρύο, τόσο που μόλις διαπέρασε το νεοπρέν με έκανε να νιώσω αδύναμη… Θα φανώ αντάξια των προσδοκιών της παρέας ή θα τρεμουλιάζω μέσα στα επόμενα 10 λεπτά σκέφτηκα ανήσυχη.. Συνειδητοποιώντας πως επέπλεα μεσοπέλαγα στο κάτω μέρος του Νότιου ευβοϊκού προσπάθησα να αφοσιωθώ στη διαύγεια των γαλάζιων νερών και στο γεγονός ότι από στιγμή σε στιγμή θα βίωνα μια καταδυτική εμπειρία για 1η φορά στη ζωή μου. Το «1ο μου ναυάγιο» κοιμόταν γαλήνια εκεί στον πυθμένα κάτω και πέρα από μένα. Περίμενε άραγε να το ξυπνήσω;

Άρχισα να καταδύομαι με το ζευγάρι μου χαζεύοντας κατά μήκος της βραχονησίδας η οποία ήταν πολύχρωμη και ζωντανή… Tη στόλιζαν διάφοροι σπόγγοι, ανεμώνες και γυμνοβράγχια, ενώ πολλά ψάρια τριγυρνούσαν ανάμεσα τους. Κοίταξα ευθεία μπροστά μου και την είδα να στέκεται περήφανη… η προφήτισσα Κασσάνδρα. Φτάνοντας τα 23 μέτρα ήμουν δίπλα της, σχεδόν την ακουμπούσα…

Από τη ζωή που είχε δημιουργηθεί πάνω της ένιωσα πως ήταν φτιαγμένη από κάποιου είδους μαλακό χνουδωτό ύφασμα. Ήταν σαν ένα πολύτιμο φουστάνι να τύλιγε το νεκρό της κορμί… Χωρίς να το καταλάβω είχα βρεθεί στα σπλάχνα της. Το πλοίο κατακρεουργημένο και μισό-κομμένο, ήταν όντως σαν να με είχε αγκαλιάσει μέσα του-η αίσθηση που είχα ήταν σαν να ήμουν στα βυθισμένα σπλάχνα ενός ανθρώπινου σκελετού. Άρχισα να παρατηρώ την τσαλαπατημένη «ραχοκοκαλιά» της και να αναρωτιέμαι: πως άραγε κάτι τόσο νεκρό είναι και τόσο ζωντανό συνάμα…

 

 
 Η Κασσάνδρα είχε γεννήσει δική της υποθαλάσσια ζωή, στάθηκα για λίγο σε αιώρηση και χάζεψα το κουφάρι της. Ένα κουφάρι που κατοικούταν από ευέλικτες μορφές ψαριών ενώ ταυτόχρονα οι εξίσου ευέλικτες φιγούρες των δυτών το εξερευνούσαν. Συνεχίζοντας την περιήγηση μου προς την πρύμνη, ένοιωσα μαγεμένη και χαμένη σε πρωτόγονους μύθους… Προσπάθησα να καταλάβω αν η αίσθηση που μου έδινε ήταν μιας προφήτισσας που ποτέ κανείς δεν πίστεψε και τώρα σωριαζόταν μπροστά μου βιασμένη και ηττημένη ή μιας περήφανης πριγκίπισσας αντάξιας Απολλώνιου ερωτά που κοιμόταν πια γαλήνια…

Άφησα τις ονειροπολήσεις κατά μέρος και συνέχισα τη βόλτα μου στη γέφυρα. Κάπου βρήκα μια τρυπά που μπορούσα από μέσα της να διακρίνω το μηχανοστάσιο στο κάτω μέρος. Είχα δει προηγουμένως το ζευγάρι μου να τρυπώνει κάτω από τη γέφυρα προς τη μηχανή, μα εγώ ακολούθησα μαγεμένη το δρόμο προς τα πάνω, ήθελα να έχω την πανοραμική της θέα. Από αυτό το μικρό άνοιγμα λοιπόν, μπόρεσα να διακρίνω λεπτομέρειες. Ξαφνικά είχα φύγει από την αρχέγονη Τροία και περνώντας από τη βιομηχανική επανάσταση, από τη γέννηση της techno κάπου στο το Detroit, από την ιχθυόσκαλα με τα φωτογραφικά βιομηχανικά τοπία είχα βρεθεί τελικά στο βυθό να παρατηρώ με δέος τη μηχανή ενός όμορφου ναυαγίου… 

                                                   

Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής, το ζευγάρι μου κι εγώ αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το σκάφος. Ένοιωσα πως έπρεπε να έχω προλάβει να κάνω άλλη μια βόλτα ολόγυρα του και μέσα του, να το χαιρετήσω. Όταν έφτασα στην επιφάνεια κατάλαβα πως είχα ξεχάσει ότι κρύωνα, δεν με ένοιαζε καθόλου όσο ήμουν εκεί κάτω. Αυτό ήταν το ναυάγιο-βάπτισμα μου, το μοιράζομαι μαζί σας όπως ακριβώς το βίωσα, σαν κάτι καινούριο και παλιό ταυτόχρονα. Ήταν σκέψεις, ταξίδι, συναίσθημα, ονειροπόληση, γεγονός.. σίγουρα πολλά παραπάνω αλλά και τίποτα περισσότερο από μια απλή κατάδυση αναψυχής..!

Photos by Areti Kominou