Η εποχή που βρέθηκα στο νησί ήταν κατάλληλη για να απολαύσεις αυτό το μέρος όπως του αξίζει. Ελάχιστος τουρισμός, φρεσκοβαμμένα σοκάκια, αγριολούλουδα και βοτάνια ανθισμένα που χάριζαν στο κυκλαδίτικο νησί μυρωδιές ακόμα πιο πικάντικες από την καλοκαιρινή περίοδο. Όλες οι παραλίες παρθένες χωρίς το παραμικρό ίχνος ξαπλώστρας η ομπρέλας. Τα περισσότερα νυχτερινά και τουριστικά μαγαζιά ήταν κλειστά και στην Άνω Μερά, νιώσαμε ότι είμαστε πραγματικά σε χωριό. Αν δεν το δεις έχεις την εντύπωση πως στη Μύκονο αυτο δεν συμβαίνει ποτέ..!
Παρόλο που τα σοκάκια της χώρας ήταν άδεια, εξακολούθησα να τα μπερδεύω μέχρι την ημέρα που έφυγα. Κινούμενη στους αργούς ρυθμούς της χώρας έτυχε να πέσω πάνω σε μια παλιά φίλη που είχα γνωρίσει προ οκταετίας στο τρένο για Αλεξανδρούπολη (όπου θα επισκεπτόμουν ένα techno event). Μόνιμη κάτοικος του νησιού πια, "δεν στέλνει ούτε γράμμα" σε Θεσσαλονίκη ή Αθήνα.
Όλο το νησί όμορφο, αλλά όταν βρέθηκα στο Φανάρι της Μυκόνου, ήξερα πως βρήκα το αγαπημένο μου σημείο. Ένας παλιός παρατημένος φάρος στα βορειοδυτικά, πάνω σε ένα μικρό ύψωμα μέσα στη θάλασσα. Απόλυτη ησυχία… αέρας, θάλασσα, ήλιος σε πορεία δύσης, βαθιές καθαρές εισπνοές, ανακουφιστικές εκπνοές… Διαλογισμός με τα μάτια ανοιχτά καρφωμένα στο πέλαγος. Υπάρχουν κάτι τέτοια πολύτιμα σημεία που ακόμα κι αν αντιστέκεσαι, σε παίρνουν μαζί τους και σε τοποθετούν μέσα σε εκείνη τη στιγμή, μέσα στο ελάχιστο τώρα. Πραγματικά νιώθεις τύχη και ευγνωμοσύνη που η ζωή σε πηγαίνει σ’ αυτά..!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου