2018

Ξημερώματα πρωτοχρονιάς με τις ανταύγες του Ικαριώτικου κρασιού να φωτίζουν το κεφάλι μου. Εγώ και το λινό φόρεμά μου αγκαλιάσαμε τρυφερά τα αφράτα μαξιλαράκια που είχαμε δίπλα μας και γλιστρήσαμε απαλά στη στάση του εμβρίου.

Κοιμήθηκα εκεί στον καναπέ των φίλων μου, όχι βαθιά αλλά ακούγοντας την απαλή μουσική, τις συζητήσεις και τα γέλια τους… Ήταν όπως παλιά, όταν ήμουν μικρή στη δεκαετία του ’80, γύρισα πίσω στα πάρτι των γονιών μου και των φίλων τους- τότε όμως η ένταση της μουσικής στα σπίτια ήταν πάντα δυνατή θυμάμαι.

Είχα το θράσος μάλιστα να ξυπνήσω κάποια στιγμή να φάω το μεγάλο κομμάτι βασιλόπιτας που μου αντιστοιχούσε -να κλέψω απροκάλυπτα και λίγο περισσότερο γλάσο από την κεντρική πιατέλα- και μετά να ξαναπέσω στο γλυκύτατο αυτό ύπνο ανάμεσα στους φίλους μου. Χαίρομαι πολύ που η παρέα μου με έκανε να νιώσω τόσο άνετα, μα περισσότερο απ’ όλα χαίρομαι που επέτρεψα εγώ στον εαυτό μου να μη διστάσει να πάρει αυτό που χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή.

Αν πρέπει να ευχηθώ κάτι λοιπόν για φέτος, αυτό είναι να συνεχίσω έτσι. Εύχομαι σε όλους μας να μπορούμε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πάρει αυτό που χρειάζεται στη ζωή, να τον ακούμε, να τον στηρίζουμε για να είμαστε έτσι πιο χρήσιμοι και για τους άλλους ανθρώπους και τον κόσμο.

Καλή Χρονιά!